هدیه اسمانی
گاهی در دریای افکارم غرق می شوم...
می اندیشم...
به خدایم...
به این هدیه ی آسمانی...
یعنی تو!!!!!!
به یاد می آورم گلایه های شبانه ای که پیش خدا می بردم...
چرا؟ چرا؟ چرا من و تنهایی هم بستریم...
خدایم پاسخی نمی داد...
فقط مرا آرام می کرد ....
در اوج هق هق هایم...
در اوج چرا هایم ....؟؟؟
چرا؟
چرا من؟
مگر چه گناهی کرده ام؟؟؟؟؟؟؟؟
و این بنده ی کوچک چه می دانست....
که خدایش عاشق اوست...
چه می دانست که برای او هدیه ای دارد...
هدیه ای آسمانی ...
و تو ...
همان هدیه ی آسمانی منی.....
هدیه ای که تا به حال به هیچ کس داده نشده ....
هدیه ای که که با تمام ذرات وجودم آن را حس می کنم...
هدیه ای آسمانی.....
و تو...
همان هدیه آسمانی منی.....
ترسیده بودم...
که شاید به انتقام سیب تنها بمانم ...
و خدایم مهربان تر از آن است که انتقام بگیرد ...
از بنده ای که جز او پناهی ندارد...
و خدایم هدیه ای برایم داشت ...
هدیه ای آسمانی...
و تو ...
کلمات کلیدی :
